Buenos Aires’te bir milongadayız. Hava çok serin, yağmurlu olduğundan çizmelerle milongaya gelenler var .. Dar ve uzun bir salon .. İçeride sanırım 200 civarında kişi var … Belki üzeri, fazlası var eksiği yok …
Tıklım tıklım bir pist … Ses sisteminde bir sorun var; o kadar düşük ki .. Müzik yerine milonga sakinlerinin konuşmaları eşliğinde dans edilmeye çalışılıyor .. Zaman zaman DJ ve milonga organizatörleri uyarılar yapıyorlar … ” Şiiiişşşşşşşşttttt ” diyerek ellerini ağızlarına götürüyorlar Türk filmlerindeki meşhur hemşire fotoğraflarındaki insanlar gibi ..
Kısa sürüyor o uyarıların sessizliği … Birkaç kişiye soruyorum, ‘ bu insanlar bu kadar ne konuşuyor ‘ diye … Gülüyorlar bana … ‘ Arjantinliyiz biz ‘ diyorlar ..Değil oturmak, ayakta durmak dahi mümkün değil .. Dans en güzel seçenek gibi görünüyor …
Derken burnumun dibinde biri beliriyor … ‘ Bailamos ? ‘ .. Gülümseyerek dans eder miyiz diye soruyor …
Şöyle bir süzüyorum aşağıdan yukarı .. Dans etmek için kararsızım …
Karşımdaki kişi; diksiyonu bozuk, garip bakışlı, gözünde 9 numara gözlüğü olan, dağınık giyimli biri .. Gülümsemesindeki samimiyet ‘si’ diyerek kabul etmeme sebep oluyor …Müziği hatırlamıyorum , lakin duyduğum insan seslerinden oluşan bir uğultudan ibaretti .. İlk parçanın sonunda soruyorum:
– Müziği duyabiliyor musun ?
– Hayır ( yine gülümseyerek )
– Peki nasıl dans edeceğiz ?
– Belki duyamayabiliriz, ama hayal edebiliriz …
– !!! ( gülümseyerek )Dansa devam ettik , duyamadığımız ama katıksız bizim olan tandanın sonuna kadar …
İlk başta burun kıvırdığım, hatta dış görünüşüne ön yargılı bakışlar attığım o kişi ile bir daha hiç karşılaşmadık … Tandanın sonunda ettiğim teşekkür ise, kesinlikle sadece dansımız için değildi ..
Buradan bir kez daha teşekkür etmek istedim .. Hem hayata, hem O’na ..
Gracias a la vida …
Elif Ömüriş
Buenos Aires, Ocak 2014